Νίκος Ερηνάκης: Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου

Σύντομα όλα θα καίγονται
και θα φωτίζουν τα μάτια σου

ο καθένας αναζητά έναν τρόπο
να ξαναγεννηθεί στη ζωή
κι ας κυνηγάμε φεγγάρια
κι ας χάνουμε σε κάθε στιγμή
στο σύνολο πάντα νικάμε
όλοι εμείς εδώ λοιπόν
κλαίγοντας, ξεσπάμε σε γέλια
το παιχνίδι θα χαθεί μόνο όταν
οι εραστές θα γοητεύονται από την ανία
μένει μονάχα να ενώσουμε τα αστέρια μας
και θα γίνουμε αστραπές
σύντομα όλα θα καίγονται
και θα φωτίζουν τα μάτια σου
η επόμενη επανάσταση
θα είναι επανάσταση ομορφιάς

(από την ομώνυμη συλλογή)



Ο Νίκος Ερηνάκης γεννήθηκε το 1988 και σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ποιήματά του έχουν εκδοθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Η συλλογή «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου» εκδόθηκε το 2009 και είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Η ποίηση του Νίκου Ερηνάκη είναι μια ποίηση ορισμένης θερμοκρασίας. Η ηλικία του κάθε καλλιτέχνη, προσδίδει χαρακτηριστικά στην τέχνη του, είτε εμφανώς είτε υπόγεια. Η συγκεκριμένη ποίηση είναι ποίηση μιας ηλικίας, γιατί εντάσσει και εκφράζει τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματά της, τόσο με τις επιλογές όσο και με τις παραλείψεις της, ταυτίζεται και παίρνει νόημα μέσα από αυτή. Στη σημερινή εποχή περισσότερο ίσως από οποτεδήποτε, το να είσαι νέος μπορεί να σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Η ηλικία συνομιλεί με την εποχή, διαμορφώνεται από αυτή και επιθυμεί να την διαμορφώσει. Η οργή, η απόρριψη και η επίθεση γίνονται κοινοί τόποι, αφετηρίες και στόχοι που προσδιορίζουν τη φωνή του ποιητή. Ο στίχος προκύπτει ως γόνιμη επιλογή της απόρριψης και της κατάφασης.
Η συλλογή «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου» αποτελείται από μια σειρά σύντομων ποιημάτων, σε στίχο ελεύθερο. Αυτό που επικρατεί ως χαρακτηριστικό είναι ένας ποιητικής μορφής αφορισμός. Εντασσόμενος στην ποίηση, ο αφορισμός διατηρεί το απόλυτο της διατύπωσης, αλλά όχι το ξεκάθαρο του νοήματος, άσχετα με το περιεχόμενό του. Ο ποιητής γνωρίζει και αμφιβάλλει ταυτόχρονα. Μπορεί να καταγράφει μια σκέψη με τρόπο ξεκάθαρο αλλά πάντα κάτι μένει στη σκιά. Αυτό το κάτι, είναι το σημείο που γονιμοποιεί τη φράση προς το χώρο της ποίησης.
Στη συλλογή θα συναντήσουμε πολλές αντιθέσεις. Το μικρό, το μπανάλ και το καθημερινό, θα μοιραστούν το χώρο του ποιήματος, μαζί με λέξεις μεγάλες, όπως θεός, έρωτας θάνατος, επανάσταση, αγάπη. Ο νέος είναι καταδικασμένος να απαντά με τον πιο απόλυτο τρόπο ξανά και ξανά πάντα στα ίδια ερωτήματα. Ο κόσμος διαμορφώνεται απλά για να μεταμορφωθεί. Οι αντιθέσεις αυτές ληξιαρχούν την ποιητική ηλικία της συλλογής.
Πολύ συχνά, ίσως πιο συχνά από τους περισσοτέρους ποιητές της γενιάς του, ο Ερηνάκης προσπαθεί να μιλήσει στον πληθυντικό αριθμό. Η ίδια η ποίηση, γίνεται πράξη αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Η οργή προς τον ματαιωμένο κόσμο, τα προσωπικά αδιέξοδα που περιγράφουν την κοινή μοίρα μιας γενιάς, η επιθυμία προς ένα εμείς μιας νέας κοινωνίας, είναι στοιχεία που διαπερνούν το βιβλίο στο σύνολό του. Η ποιητική ευαισθησία διαβάζει τον κόσμο, αναδεικνύει και συμφιλιώνει τα αντίθετα, την αναγκαιότητα των πράξεων και τη ματαιότητα της εκτέλεσής τους. ο ποιητής περνά από την πλήξη στο θυμό και από το θυμό στο λυρισμό.
Το βιβλίο «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου» έχει κάτι από τον τόνο του ημερολογίου. Ακόμα και το εξώφυλλο σε προδιαθέτει να αντιμετωπίσεις τη συλλογή ως ένα αντικείμενο προσωπικό, με μια αισθητική συγκεκριμένη, όμοια με τις ταινίες του Wes Anderson ή τις κωμικές παραστάσεις του Demetri Martin. Το πορτρέτο του συνόλου δημιουργείται με οικεία υλικά, εγγεγραμμένα μέσα από το βίωμα. Η πράξη της έκδοσης γίνεται ολοκλήρωση και σχόλιο του ίδιου του ποιήματος.
Οι όροι με τους οποίους υπάρχει η ποίηση φαίνεται να προβληματίζει ιδιαίτερα το νέο ποιητή. Συχνά, μαζί με το μουσικό συγκρότημα «Die Haken» και την ομάδα Figments, παρουσιάζουν παραστάσεις στηριγμένες στα συγκεκριμένα ποιήματα. Οι ίδιοι περιγράφουν: «Μουσική πάνω σε ποίηση. Ποίηση πάνω σε μουσική. Πειραματική δημιουργία ηχητικών τοπίων θορύβου και σάουντρακ. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ προσπαθεί να συντήξει απαγγελία ποίησης με μουσικά μοτίβο, χρήση μη συμβατικών ηχητικών πηγών, live perfomance ηθοποιών και visuals.» Η πιο πρόσφατη από αυτές τις παραστάσεις έγινε την περασμένη Πέμπτη στο Bios. Η προσπάθεια αυτή περιγράφει τη διάθεση ώστε η ποίηση να αποτελέσει κάτι νέο. Και το σημαντικότερο ίσως προτέρημα των ποιημάτων του Νίκου Ερηνάκη είναι πως μας υπενθυμίζουν την αναγκαιότητα της ποίησης προς ακριβώς αυτό, το μονίμως νέο.

(Στην εφημερίδα Εποχή)