Οι εκλογές της προηγούμενης Κυριακής ήταν οι πρώτες στην Ελλάδα της κρίσης. Το γεγονός, αυτό ίσως να αποτελούσε απλά μια χρονολογική καταγραφή, αν δεν έφερνε μαζί του μια σειρά από άλλα πρωτόγνωρα για τις εκλογικές διαδικασίες φαινόμενα. Την κυρίαρχη αποχή, το νεοναζιστικό 5,29% της Χρυσής Αυγής και τη σημαντική άνοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ανάμεσα στα φαινόμενα που καταγράφηκαν είναι και ο συνδυασμός «Επιμένουμε Ελλάδα» του τηλεπαρουσιαστή Γιώργου Αμυρά, ο οποίος απέσπασε το 7,37% των ψήφων στο δήμο της Αθήνας, ξεπερνώντας μάλιστα την Ανοιχτή Πόλη. Αυτό που αποκτά σημασία είναι όχι τόσο το ποσοστό που απέσπασε ο συγκεκριμένος συνδυασμός, όσο η πολιτική του ταυτότητα και η κατάφαση των πολιτών προς αυτή. Ηθελημένα μακριά από αυτό που η τρέχουσα γλώσσα αντιλαμβάνεται ως πολιτική (κομματισμός, φθαρμένος πολιτικός λόγος της υπόσχεσης και της επανάληψης, προφίλ πολιτικού, γύρας, νεποτισμός κ.τ.λ.) και τους αρνητικούς συνειρμούς που αυτή φέρνει μέσα στην υπεραπλούστευσή της, ο συνδυασμός χτίζει το προφίλ του με συντεταγμένες τηλεοπτικής εικόνας. Ο συνδυασμός δεν δανείζεται μόνο την οικειότητα που προκαλεί ένα τηλεοπτικό πρόσωπο (ή προσωπείο) στον ψηφοφόρο αλλά και τον ίδιο τον τίτλο του από τη συγκεκριμένη εκπομπή του παρουσιαστή (Μένουμε Ελλάδα).
Σε σημειολογικό επίπεδο η εκλογική δραστηριότητα υποβιβάζεται ως παράρτημα της τηλεοπτικής, αφού είναι η πρώτη αυτή που δανείζεται (όνομα, ύφος, τρόπους και προτάσεις ζωής) και η δεύτερη αυτή που λειτουργεί επικουρικά. Ο συνδυασμός, εμφανίζεται αστραφτερά νεανικός (άρα συνειρμικά και αθώος), ερωτικά και ιατρικά αθλητικός, απλός στο λόγο και εναλλακτικός στις λύσεις του και κυρίως α-πολίτικος στην πολιτική του.
Το ποδήλατο γίνεται σημαία του κινήματος. Και αν η έλλειψη ποδηλατοδρόμων αποτελεί ένα πρόβλημα, σίγουρα δεν είναι το σημαντικότερο θέμα που απασχολεί τον πολίτη της μεγαλούπολης, ειδικά σήμερα. Προς τι λοιπόν η εκλογική κατάφαση; Πολύ περισσότερο από θέμα προς λύση, το ποδήλατο γίνεται σύμβολο πολλαπλών τρόπων. Εμπεριέχει ταυτόχρονα μια επιδερμική και απόλυτα μερική προσέγγιση της οικολογίας, εύκολα όμως κατανοητή και προσβάσιμη, ένα σύμβολο νεανικού τρόπου ζωής αλλά και σωματικής ικανότητας, καθώς επίσης και ένα σημείο δυτικόστροφης εκλογίκευσης (όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης χρησιμοποιούν ποδήλατα γιατί όχι εμείς;). Μέρος αυτής της αποθέωσης των λύσεων που έρχονται από το αστραφτερά νέο, είναι και ο τρόπος που έδωσε ο συνδυασμός την προεκλογική του μάχη, κινούμενος αποκλειστικά μέσω Facebook, twitter και blog παρουσιάζοντας και χρησιμοποιώντας όλους του φτηνούς τρόπους της τεχνολογίας και προβάλλοντας, αξιακά πια, μια άνευ όρων εξοικείωση με τα νέα μέσα και την πρακτικότητα της τεχνολογίας.
Το φαινόμενο Αμυρά αποτελεί μια πιο σύνθετη έκφραση της δυσαρέσκειας των πολιτών. Μια κίνηση πιο κοντά στην πράξη της αποχής παρά στην πολιτική ψήφο διαμαρτυρίας προς το ΚΚΕ. Προτείνοντας λύσεις αυστηρά πρακτικές, εξορίζει τις αιτίες των φαινομένων, την επιστημονική τους ανάλυση, την ιστορική τους διάσταση και συνέχεια, προτείνει την άμεση πράξη ενός ατελείωτου ενεστώτα έξω από το χρόνο. Ο συγκεκριμένος εναλλακτισμός βρίσκεται πάντα εν κινήσει, σαν τη ρόδα του ποδηλάτου, αποσπασματικά, χωρίς ουσιαστική ανάλυση, ανάμεσα σε έναν εύκολο και ανέμελο προοδευτισμό του συναισθήματος και ένα συγκεκαλυμμένο συντηρητισμό (οι απολύσεις και τα πρόστιμα ως ριζοσπαστικές (sic) λύσεις).
Η απόφαση του 7,37% βρίσκεται τελικά λιγότερο κοντά στην πολιτική και πιο κοντά στην καρικατούρα του βιταλισμού των extreme sport, στην εισβολή της τηλεοπτικής οικειότητας και στο lifestyle των free press προτάσεων. Το συγκεκριμένο γεγονός του συνδυασμού, περιγράφει το πέρασμα αυτού του φανατικά απολιτικού τρόπου στην πολιτική σφαίρα και κυρίως την εκλογική καταγραφή του και τη θεσμική νομιμοποίηση του. Και αυτό ακριβώς είναι το νέο και το σημαντικό που φέρνει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
(στην εφημεριδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου