[Με αφορμή τον θάνατο του Μπρούνο Γκαντς - Με αφορμή τα «Φτερά του έρωτα» - Με αφορμή την πιο πιστή απεικόνιση αυτού που δεν μπορεί να απεικονιστεί.]
Ποιο είναι το βάρος της ταυτόχρονης σιωπής του πληθυσμού μιας πόλης; Πώς σιωπούμε και πώς πενθούμε όταν όλα γύρω μας ψιθυρίζουν; Ενός λεπτού σιγή. Διάρκεια ελάχιστη. Τι γίνεται όμως όταν τα παράλληλα αυτά λεπτά σταθούν στη σειρά; Τι γίνεται όταν τα λεπτά της σιωπής προστεθούν; Τι σημαίνει αυτός ο χρόνος σιωπής που συγκεντρώνεται; Το φορτίο που μαζεύεται ανάμεσα σε δυο παρενθέσεις; Εκεί συναντάς το δακτυλικό αποτύπωμα της πόλης. Στην έκταση του μη ειπωμένου.
Οσο πιο σφιχτά σφραγίζεις τα χείλη σου τόσο πιο καθαρά διακρίνεις δυο μορφές να διασχίζουν την ασπρόμαυρη αυτή έκταση. Ενα βλέμμα κινούμενο να ψιθυρίζει τον συλλογικό μας μονόλογο. Γιατί οι άγγελοι είναι ερασιτέχνες διαρρήκτες δωματίων και σκέψεων. Δεν παίρνουν τίποτα. Δεν αφήνουν τίποτα. Διεκδικούν τη συμμετοχή τους σε μια συναλλαγή που αφήνει το ισοζύγιο αυστηρά σταθερό. Την επανάληψη του γεγονότος μέσα στην ακινησία του. Είναι το μερίδιο που ζητούν από μια συλλογική μοναξιά. Τα λόγια που φύονται αποκλειστικά στην ταυτόχρονη σιωπή.
Ψώνια, φόβοι, τα «επιτέλους» και τα «όχι άλλο», την πτώση και το σκαρφάλωμα. Μια γυναίκα που περιμένει να γεννήσει, μια γυναίκα που χτυπιέται με μανία, μια γυναίκα απογοητευμένη σε κουζίνα ελάχιστη. «Μια γυναίκα μόνη. Υπέροχα μόνη».
Ποια η διαφορά ενός αγγέλου από μια γυναίκα που ακροβατεί στην κορυφή της σκηνής δέσμια των πλαστικών της φτερών; Η διαφορά είναι πως η ακροβάτις είναι ικανή να πέσει. Ανέρχεται όχι επειδή η φύση ή οι συνθήκες το επιτάσσουν. Αλλά ακριβώς επειδή όλα διεκδικούν το αντίθετο. Πολλές φορές με τη βεβαιότητα του τυχαίου. Η ακροβάτις δεν σκαρφαλώνει την απόσταση από το έδαφος. Σκαρφαλώνει την πτώση της. Ο άγγελος απαρνείται τη φύση του για να διεκδικήσει την πτώση του. Τον μόνο πραγματικό τρόπο να αιωρείσαι.
Γιατί οι άγγελοι είναι οι τροχονόμοι της άρσης. Τα φτερά τους δεν υπάρχουν ώστε να πετούνε οι ίδιοι. Υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν θα ανέλθουμε απότομα. Ενώ τρώμε, ενώ καπνίζουμε αμήχανα σε μία γωνία, ενώ διασχίζουμε την καθημερινότητα. Σαν βιαστικά μπαλόνια από χέρια παιδιών που ξεχάστηκαν. Η πτήση τους είναι το δικό μας ρίζωμα. Ενας άγγελος που πέφτει είναι η αναβάθμιση της πτήσης σε ύλη. Από το πάντα της εκκρεμότητας στο τώρα της ζωής.
«Ασε με να μπω στην ιστορία του κόσμου. Εστω για να κρατήσω ένα μήλο». Εχει ειπωθεί: το ωραίο δεν είναι άλλο από την αρχή του τρομερού. Ο δρόμος που πρέπει να διανύσεις για να καταφέρεις να αφήσεις το χνάρι σου στο έδαφος.
Οι αποστάσεις που πρέπει να απαρνηθείς για να διεκδικήσεις να βρίσκεσαι εδώ. Η ικανότητά σου να καταφέρεις να μην χαθείς ανάμεσα στο εδώ και το τώρα. «Πότε θα προσευχηθείς με δικά σου λόγια;»
Ο έρωτας εδώ είναι ζωτική προυπόθεση. Αλλιώς ο χρόνος δεν παίρνει ποτέ σχήμα. Μόνο αιωρείται και αυτός όπως τα σύννεφα. Αυτοί το γνωρίζουν, τα σύννεφα είναι ανάσες που απέφυγαν επιμελώς το σώμα. Αλλά ο έρωτας είναι το σύνορο του σώματος. Η εκδίκηση όλων μας απέναντι στα σύννεφα. Το μπαλόνι που μετά από χρόνια επιστρέφει στο χέρι του παιδιού.
«Οταν το παιδί ήταν παιδί, περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά. Οταν το παιδί ήταν παιδί δεν ήξερε πως ήταν παιδί. Ολα ήταν γεμάτα ζωή και η ζωή ήταν μία».
*Οι φράσεις σε εισαγωγικά είναι δανεισμένες από την ταινία του Βιμ Βέντερς.
(στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου