Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Είδα γκρίζους ανθρώπους στο Αμβούργο


Αμβούργο 2017, σύνοδος των G-20: Ενα ζευγάρι γευματίζει πίσω από μια βιτρίνα, ένας αμέριμνος γιάπης βαδίζει αμέριμνος μέσα στο i-phone του. Μια γκρίζα μορφή προβάλλει μέσα στον σιωπηλό δρόμο. Γκρίζοι άνθρωποι περπατούν τον δρόμο. Οι περαστικοί κοιτούν ξαφνιασμένοι τον αργό βηματισμό των γκρίζων ανθρώπων.
Ο ήχος από την έλικα του ελικοπτέρου επιτηρεί το γεγονός. Οι περαστικοί καταγράφουν έναν πεσμένο γκρι άνθρωπο στον δρόμο. Το γκρίζο πλήθος περπατά αργά και διακεκομμένα ανάμεσα στο πλήθος.
Το γκρι πλήθος καταλαμβάνει αργά το άνοιγμα του δρόμου. Η αστυνομία επιτηρεί. Ενας γκρίζος νέος φωνάζει σαν να ξύπνησε ξαφνικά. Αφαιρεί το σακάκι, ενώ η σκόνη-στάχτη τινάζεται από πάνω του. Από μέσα εμφανίζεται ένα πολύχρωμο ρούχο.
Το χρώμα τού επιτρέπει να αναπνέει, ανοίγει τις κινήσεις του, απελευθερώνει την εισπνοή του. Μια γυναίκα τον ακολουθεί. Το χρώμα μεταδίδεται· 1.000 άνθρωποι από σκόνη ή στάχτη ξεσπούν στο χρώμα. Ξαφνιασμένοι, φωνάζοντας, πανηγυρίζοντας δημοσίως μια ιδιωτική μετατόπιση.
Πάνω στα πεσμένα ρούχα, πάνω στους γκρίζους δρόμους, μέσα από τη σκόνη ξεπροβάλλει η γιορτή, το καρναβάλι. Οι πολύχρωμοι άνθρωποι αγκαλιάζονται, χορεύουν, φωνάζουν. Χειροκροτούν προς άγνωστη κατεύθυνση, προς κάθε κατεύθυνση. Οι 1.000 πολύχρωμοι άνθρωποι γίνονται διαδηλωτές.
Η παρέλαση των ζωντανών νεκρών ήταν μια δημιουργία της ομάδας «1.000 Gestalten» («Χίλιες μορφές») στο πλαίσιο της συνόδου των G-20. Η πολιτική και η τέχνη, ο καμβάς και ο δρόμος, η διαμαρτυρία και η ειρωνεία, η θλίψη και η ανάταση πέρα από αυτήν, συνυπάρχουν.
Σύνθημα, performance ή διαδήλωση; Γεγονός καθεαυτό ή γεγονός προς καταγραφή και αναμενόμενη αστραπιαία και μαζική διάδοσή του σε μικρές και μικρότερες οθόνες; Λίγη σημασία έχει.
Η μάζα γίνεται πλήθος για να γίνει σύνολο ατόμων. Τα άτομα συναντιούνται ξανά εορτάζοντας την ατομική τους μεταμόρφωση και αμέσως τη συνολική τους αλλαγή. Τα άτομα συναντιούνται και πάλι σε ένα καρναβαλικό πλήθος που γιορτάζει τον εαυτό του.
Το γκρι ενιαίο και διακεκομμένο περπάτημα σπάει, το σώμα απελευθερώνεται από το γκρίζο χρώμα. Τα ίδια τα μέλη των ανθρώπων δεν κινούνται απλά. Είναι η κίνηση και είναι η ζωή.
Σε αντίθεση με τα ζόμπι, το σώμα των γκρίζων ανθρώπων δεν είναι διαβρωμένο. Μια λεπτή επίστρωση γκρίζας παραίτησης και σταχτιάς μελαγχολίας καλύπτει την επιφάνειά τους. Η όψη τους είναι ηττημένη, η ύλη που τους συγκροτεί όχι. Βρίσκεται εκεί ζωντανή σαν παλμός, έτοιμη να ξεσπάσει σαν τίναγμα.
Αυτό που χωρίζει το αρχικό πλήθος του γκρίζου από το τελικό πολύχρωμο πλήθος δεν είναι το χρώμα. Είναι η συνειδητοποίηση της δυνατότητας. Της ελάχιστης απόστασης που χωρίζει τη σιωπή από την κραυγή, τον διερχόμενο από τον διαδηλωτή, την παραίτηση από τη διεκδίκηση.
Η πορεία απλώνεται μπροστά στο πλήθος. Σαν βγάλσιμο της γλώσσας, σαν επιθυμία προς ξάφνιασμα, σαν ειρωνεία. Ως καθρέφτης προς το πλήθος, ως αυτοκριτική, ως αρχή μιας διαδικασίας που συνεχίζεται. Αυτό που διαχωρίζει το πλήθος των διαδηλωτών από το πλήθος των διερχομένων είναι το γκρίζο χρώμα.
Το χρώμα αυτό που συμβολίζει την παραίτηση, τη μελαγχολία, τον κομφορμισμό. Αυτό το χρώμα που οι διαδηλωτές προσάπτουν στους διερχόμενους. Το χρώμα αυτό που τους δείχνουν. Κι όμως η πορεία των ζωντανών-νεκρών δεν καταλήγει σε μια καταγγελία αλλά σε ένα κάλεσμα.
Περιγράφοντας ουσιαστικά τη διαδρομή του κάθε διαδηλωτή προς το εδώ και τώρα του συγκεκριμένου χάπενινγκ. Το εορταστικό ξέσπασμα δεν είναι γροθιά, αλλά άπλωμα του χεριού. Και ταυτόχρονα κάλεσμα σε μια συνέχεια.
Τα χάπενινγκ και οι περφόρμανς δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μια πορεία. Δεν αποτελούν διεκδίκηση, μέσο πάλης, φορέα αλλαγής. Καταγράφουν όμως ένα γεγονός στην ουσία του, περιγράφουν τον πυρήνα, τις βαθύτερες προθέσεις και τα κίνητρα. Και τελικά συμπυκνώνουν το γεγονός μεταφέροντάς το από το παρόν στην Ιστορία.
Ηδη οι γκρίζες μορφές βαδίζουν προς την επόμενη μεγάλη διαδήλωση και ταυτόχρονα προς την κάθε μικρή. Και μαζί με τα γεγονότα του Αμβούργου και με όσα αυτά σηματοδοτούν οδεύουν προς την Ιστορία.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Δεν υπάρχουν σχόλια: