(σφύριγμα φάλτσο)
Στα πέμπτα μου γενέθλια, οι γονείς μου αγοράσαν για κατοικίδιο έναν Φιλανδό Αλπινιστή.
Ήταν ένας πιστός φίλος, ο πιο πιστός μου φίλος, ο Φιλανδός Αλπινιστής μου.
Του άρεσε να στήνει τη σκηνή του στον κήπο, να σκαρφαλώνει τους ορόφους του σπιτιού μέχρι την σκεπή επάνω. Του άρεσε να μαζεύει ξύλα και φωτιές να ανάβει, να πίνει pontikka και να λέει κακές λέξεις για τους Ρώσους.
Μα ο ενθουσιασμός των γονιών μετατράπηκε σύντομα σε αδιαφορία. Ξεχνούσαν τον Αλπινιστή μέρες δεμένο σ ένα πεύκο, σπάνια του ανοίγανε την πόρτα, ακόμα πιο σπάνια τον βγάζανε βόλτα. Η παρουσία του κατέληξε να γίνει βάρος. Βάρος ασήκωτο να γίνει. Η μόνη τροφή που του επέτρεπαν ήταν μερικά γραμματόσημα και λίγο υγρό φακών. Η υγεία του Φιλανδού Αλπινιστή άρχισε σύντομα να ξεθυμαίνει.
Μια μέρα έχασα τον Φιλανδό Αλπινιστή μου. Οι γονείς μου είπαν πως έφυγε για το βουνό του παππού, εκεί που οι Φιλανδοί είναι πολλοί και οι αλπινιστές ακόμη περισσότεροι.
Η λύπη μου δεν είχε τελειωμό. Για να με παρηγορήσουν οι γονείς μου φέραν δώρο μια λευκή τίγρη. Μια λευκή τίγρη με μαύρες ραβδώσεις (ή μια μαύρη τίγρη με λευκές ραβδώσεις -ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω-). Το νέο μου κατοικίδιο τρεφόταν αποκλειστικά με ζέβρες (ανταγωνισμός λόγω χρώματος βλέπετε). Τι πολυέξοδη επιλογή, η λευκή μου τίγρη, τι λευκή επιλογή σε τόσο μαύρους καιρούς…
Οι μαύροι καιροί ανάγκασαν τους γονείς να αφήσουν και την τίγρη να φύγει. Τέλος, μου φέρανε για δώρο ένα κουνούπι. Το κουνούπι τρέφεται με σαφώς λιγότερες ζέβρες-και αυτό είναι καλό- μα ούτε μαζεύει ξύλα, ούτε έχει κάτι με τους Ρώσους. Ήταν τότε που άρχισα να σκέφτομαι ξανά τον Αλπινιστή μου. Τη νύχτα στον κήπο, δίπλα στη φωτιά, τι γνώμη θα εξέφραζε άραγε για τις ζέβρες; Σίγουρα θα τις περιφρονούσε, αυτός ένας αριστοκράτης μεγαλωμένος στις περίφημες φιλανδικές του λίμνες.
Το 1995, τελικά φύγανε και οι γονείς. Έμαθα πως ταξιδεύουν, συνεχώς ταξιδεύουν -ίσως να πέρασαν και από το βουνό του παππού-.
Αυτά μαθαίνω
και ίσως μερικά ακόμα
και στη Φινλανδία μαθαίνω,
η λάσπη φτάνει μέχρι το γόνατο
και ο καιρός καταπίνει τον χρόνο.
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου