Στις 6 του Σεπτέμβρη έγινε γνωστό πως η ομάδα του Ηρακλή διαλύεται. Παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν το τελευταίο διάστημα για το αντίθετο και τις διαβεβαιώσεις από την πλευρά του μεγαλομετόχου του συλλόγου, Σπύρου Παπαθανασάκη, ότι θα αναλάβει να τρέξει τις οικονομικές υποχρεώσεις, εντούτοις δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω, με συνέπεια το ιστορικό σωματείο να οδεύει προς την οριστική διάλυσή του. Ο Ερασιτέχνης έχει τη σκέψη να αποκτήσει το ΑΦΜ του Ηρακλή Αμπελοκήπων και να οδηγηθεί η ομάδα στην Α1 της ΕΠΣΜ. Μόλις οριστικοποιηθεί η αποχώρηση του Γηραιού, όλα δείχνουν πως πλέον τόσο η Δόξα Δράμας όσο και η ΑΕ Καραϊσκάκης θα προβιβαστούν στη Football League.
Και στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε πως η σχέση μας με το ελληνικό ποδόσφαιρο υποβιβάστηκε από μια σκόρπια παρακολούθηση, σε μια ψύχραιμη αδιαφορία εδώ και καιρό. Όχι προμελετημένη, όχι από άποψη, αλλά από αγνή και ξεκάθαρη βαρεμάρα. Άθλιο θέαμα, στημένα αποτελέσματα, καφρίλες, οπαδιλίκια. Μια συνθήκη που δεν θες να σνομπάρεις, αλλά από την άλλη δεν σου έρχεται κιόλας να απολογηθείς για τους λόγους που σου προκαλούν αυτή τη συμπαγή αδιαφορία. Για κάθε έναν που κάποτε έβλεπε και τώρα δεν βλέπει, που κάποτε υποστήριζε ελαφρώς χλιαρά και τώρα του έμεινε μόνο μια γενικευμένη χλιαρότητα, η επαφή με τη μπάλα γίνεται μέσα από έμμεσους τρόπους. Χαζεύοντας βιντεάκια του παρελθόντος στο youtube, μαθαίνοντας νέα που μπορεί να τους ταιριάζουν, ή φωτογραφίες που μπορεί να του ταιριάζουν. Μια ιστορία παράλληλη με αυτή του γηπέδου, με μικρή συμμετοχή, επιθυμία για αισθητική απόλαυση και μια δόση νοσταλγίας. Θέλω να πω πως όταν δεν συντρέχουν λόγοι να παθιαστείς ή να ακολουθήσεις μια ομάδα, η σχέση σου συχνά γυρνά σε αυτή την επιθυμία και η ένταση που σου έβγαινε όταν έπαιζες μπάλα με τους φίλους σου ή μάζευες χαρτάκια της Panini. Μια αναζήτηση για την τάση σου προς το παιχνίδι χωρίς πολλά συμφραζόμενα. Για το λόγο αυτός κάθεσαι και χαζεύεις βιντεάκια με τον Βασίλη Χατζηπαναγή να τριπλάρει και να ανεμίζει φορώντας τη φανέλα του Ηρακλή. Για τους ίδιους λόγους που ψάχνεις να δεις δηλώσεις του Σάββα Κοφίδη για κάποιο παιχνίδι ή κάποιο πολιτικό γεγονός. Για τους ίδιους λόγους που χαζεύεις φωτογραφίες με ευφάνταστα συνθήματα από τους οπαδούς του Ηρακλή: «Τέσσερα χρόνια λείψαμε, σκατά τα κάνατε», «Εσείς μας ρίξατε στη Γ’ εθνική, γι’ αυτό και μεις σας στείλαμε τρίτο κόμμα στη βουλή» (για την πτώση του ΠΑΣΟΚ), «Refugees welcome, tourists fuck off», «Η αλήθεια Αντώνη βρίσκεται στους sex pistols» (προς τον τότε πρόεδρο της ομάδας Αντώνη Ρέμο), «Φακ δε πολις, gamietai h astynomia», «Μια πόλη, μια ομάδα, μια τζατζίκι, μια πατάτες» (παρωδία συνθήματος του ΠΑΟΚ), «Βολιώτες ψηφοφόροι είστε για τον Μπέο» κτλ.
Και αν όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν περισσότερο κωμικά και να περιγράφουν μια διάθεση που περιγράφει πλαγίως μια πολιτική διάθεση, οι «γριές» δεν δίσταζαν να πάρουν πολλές φορές άμεσα θέση. Όπως πχ την περίοδο του δημοψηφίσματος, όταν η Αυτόνομη Θύρα 10 έβγαζε μια ανακοίνωση υπέρ του «Όχι» που κατέληγε:
«Δεν θέλουμε να μαζεύουμε λεφτά για να βγάζουμε φίλους μας από τα κρατητήρια λόγω χρεών.
Δεν θέλουμε να χάσουμε άλλους φίλους μας, οι οποίοι μετανάστευσαν.
Δεν θέλουμε άλλο τα κανάλια της διαπλοκής να ορίζουν το μέλλον μας.
Δεν θέλουμε άλλη “δημοκρατία” τέτοιου είδους.
Δεν θέλουμε να ξαναδούμε τα ξεπλύματα εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ να στρατεύονται με τους βιομηχάνους, ζητώντας από τον λαό να ψηφίσει αυτά εναντίων των οποίων υποτίθεται αγωνιζόταν με εθιμοτυπικές απεργίες.
Δεν θέλουμε να χαντακωθεί κάθε διεκδίκηση για τις επόμενες δεκαετίες και μάλιστα με την έγκριση του ελληνικού λαού.
Δεν θέλουμε άλλο “σώσιμο”!!!
Με το “Όχι” ο λαός κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός, ένα άλμα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να το εκμεταλλευτεί κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση, γιατί πολύ απλά το άλμα αυτό ξεπερνά πλέον το πολίτικο σύστημα ολόκληρο.
Με το “Όχι” σπάμε το φόβο και οι κυβερνήσεις φοβούνται τους λαούς που δεν φοβούνται!!!»
Ο Ηρακλής, μια από τις παλαιότερες ελληνικές ομάδες και κυπελλούχος το 1976 , ομάδα με κόσμο και ιστορία, για πολλούς η πιο πανκ ομάδα της χώρας, με παίχτες σαν τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον Σάββα Κωφίδη, τον Χρήστο Κωστή, τον Ιεροκλή Στολτίδη και τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, παύει να υπάρχει. Και εδώ καταθέτουμε τη λύπη όλων των απόμακρων και τη συντροφιά του συνθήματος:
«Ήρα κουλτούρα
Σορβόνη και μαστούρα»
(στην εφημερίδα Εποχή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου