Νεκρά κουνέλια στην αγορά του κρέατος: ο θάνατος του Χιου Χέφνερ

Ο Χιου Χέφνερ υπήρξε ένας Γουόλτ Ντίσνεϊ του σώματος. Ο Ντίσνεϊ ουσιαστικά ανακάλυψε την αγορά των παιδικών ηλικιών και την ενέταξε στην κατανάλωση δημιουργώντας πρότυπα, πολιορκώντας ένα συλλογικό φαντασιακό και δίνοντας απαντήσεις σε επιθυμίες που ο ίδιος κατασκεύασε. Δημιουργώντας μια αχανή δυνατότητα κέρδους σε μια μέχρι τότε σχεδόν αχαρτογράφητη περιοχή.
Ο Χέφνερ έκανε ακριβώς το ίδιο στη σφαίρα της σεξουαλικής επιθυμίας. Μιας επιθυμίας όμως που φρόντισε να μείνει αποκλειστικά αντρική, σεξιστική και διατυπωμένη φανατικά με όρους εκμετάλλευσης.
Το πρώτο τεύχος του «Playboy» κυκλοφόρησε το 1953 και από την πρώτη του εμφάνιση εκτινάχτηκε σε πωλήσεις.
Η χρυσή του περίοδος θα διαρκέσει μέχρι και τη δεκαετία του 1970, όταν οι πωλήσεις θα αρχίσουν να πέφτουν λόγω ανταγωνιστικών περιοδικών στην αρχή (όπως π.χ. το αρκετά πιο σεξουαλικό «Penthouse») και στη συνέχεια λόγω της ανόδου των ταινιών πορνό.
Στην πραγματικότητα λοιπόν το προϊόν μεσουρανούσε μόνο την περίοδο που η εταιρεία κρατούσε το μονοπώλιο.
Η βιομηχανία πορνό (και όχι η πορνογραφία, που είναι διαφορετικό πεδίο, ευρύτερο και με πολλές ακόμα διαστάσεις) σήμερα έχει μεγαλύτερο τζίρο από το Χόλιγουντ.
Το «Playboy» απλώς είναι αυτό που τα ξεκίνησε όλα. Το σύμβολο ενός τρόπου θέασης, τοποθέτησης των ανθρώπων απέναντι στη σεξουαλικότητά τους, αλλά τελικά και απέναντι στην ίδια την κοινωνία.
Γράφτηκαν πολλά όλες αυτές τις μέρες για τον νεκρό Χέφνερ. Για τον ρόλο του στη σύγχρονη κουλτούρα, για τους σημαντικούς Αμερικανούς συγγραφείς που πέρασαν από το περιοδικό, για τον ρόλο του στην κατοχύρωση των ελευθεριών. Περιγράφηκε περίπου ως ένας μαχητής των ελευθεριών. Γιατί ο Χέφνερ όντως προήγαγε ελευθερίες. Αλλά ελευθερίες αποκλειστικά για τους άντρες.
Οχι, το «Playboy» δεν πριμοδότησε τη σεξουαλική απελευθέρωση. Την εκμεταλλεύτηκε.
Και αν έπαιξε ρόλο σε κάτι, αυτό είναι η περιχαράκωσή της σε ένα πλήρως σεξιστικό, φαλλοκρατικό και καταναλωτικό πλαίσιο.
Στην πραγματικότητα πήρε μια κουλτούρα που ήδη υπήρχε. Κρυφή, στα πεζοδρόμια, σε καρτ-ποστάλ και ημερολόγια.
Ο Χέφνερ ρετουσάρισε την κουλτούρα αυτή και την τοποθέτησε εντός του αμερικανικού σπιτιού στο ημίφως της ενοχής και της νομιμότητας (με τη σχεδόν κρυφή παρουσία των περιοδικών να τα κάνει στην πραγματικότητα ακόμη πιο νόμιμα) και από εκεί στους προβολείς της Wall Street, κατασκευάζοντας μια γραμμή παραγωγής προτύπων. Ηδονιστικών προτύπων επιτυχίας για τους άντρες και προτύπων υποταγής για τις γυναίκες.
Η γυναίκα-Μπάρμπι-κουνελάκι, πάντοτε ξανθιά και με μεγάλο στήθος, λίγο πόρνη και λίγο ηλίθια και πάντοτε πρόθυμη να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του κυρίαρχου αρσενικού.
Φορώντας μια γκλάμουρους διάφανη μπούρκα που επιβάλλει τη γυμνότητα. Και το πρότυπο του άντρα: πετυχημένος, επιδειξιομανής, γυναικάς.
Ενας κάφρος σεξιστής με γραβάτα, ένας προβλέψιμος απρόβλεπτος με την ισχύ του να του εξασφαλίζει ατομικές ελευθερίες, γυναίκες και ακόμη περισσότερη ισχύ.
Ενας Ντόναλντ Τραμπ με καλύτερο κούρεμα (για την ιστορία, σε άρθρο του το 2015 με τίτλο «The Conservative Sex Movement» στο «Playboy», ο Χέφνερ περιέγραφε τη νίκη του Τραμπ απέναντι στον συντηρητικό Τεντ Κρουζ ως «σεξουαλική επανάσταση στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα»).
Ο Χέφνερ πήρε μια διαδικασία ατομικής απελευθέρωσης και ατομικής εξερεύνησης και τη μετέτρεψε σε ατομικισμό.
Περιχαρακωμένο σε ιεραρχήσεις, τρόπους και ρόλους των φύλων όπως τα κληρονόμησε από το πουριτανικό παρελθόν.
Εναν ατομικισμό μετρήσιμο, ικανό να παράγει κέρδη και απώλειες. Εύκολα μετατρέψιμο σε αγορές, τρόπους ζωής, τρόπους τοποθέτησης του εαυτού στο γύρω περιβάλλον.
Και όλη αυτή η επιταγή, μεταμορφωμένη σε χίλιες μικρότερες προστακτικές, έγινε καθημερινότητα, τρόπος ομιλίας και πολιτική.
Και λίγη σημασία έχουν τελικά οι απόψεις του για την ελευθερία του Τύπου, τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών ή των ομοφυλοφίλων.
Οχι, ο Χιου Χέφνερ δεν ήταν ένας μαχητής των ελευθεριών, όπως πολλοί έγραψαν. Ηταν ένας επιχρυσωμένος νταβατζής, φασκιωμένος σε μια ρόμπα.

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)