Ο Μπάμπης Βωβός στην γυάλινη πόλη

’Οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης δε θα γνωρίσουν

ποτέ τη δροσούλα που κατεβαίνει στην Κηφισιά’’

Γιώργος Σεφέρης, Γράμμα του Μαθιού Πασκάλη

Κάπου ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και την δροσιά που στέκει μποτιλιαρισμένη στην λεωφόρο Κηφισίας, μια σειρά από τίτλους άρθρων ορθώνεται παράλληλα στα γυάλινα κτήρια: ‘’Αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 από τη «Μπάμπης Βωβός»’’, ‘’Συνελήφθη για χρέη ο Μπάμπης Βωβός’’, ‘’Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους ο Μπάμπης Βωβός’’. Ανάμεσα στα ονόματα που αναφέρονται τις τελευταίες εβδομάδες σε υποθέσεις οικονομικών ατασθαλιών ή σκανδάλων, αυτό του Μπάμπη Βωβού ξεχωρίζει στην αναγνωσιμότητα του. Μια υπογραφή επιβεβλημένη εδώ και χρόνια που συνόδευε ως μέρος του τοπίου τα κτήρια που όρθωσε. Ταυτόχρονα με την κάθε οικονομική ή δικαστική έκβαση, οι τίτλοι άλλοτε του οικονομικού και άλλοτε του δικαστικού ρεπορτάζ εξιστορούν το χρονικό μιας πτώσης και μιας εποχής που συναντάει το τέλος της.

Από το «Atrina Center» έως τα εμπορικά συγκροτήματα «Agora» και  «Polis»,  από το «Monumental Plaza» μέχρι το γήπεδο του Παναθηναϊκού και το εμπορικό κέντρο που θα το ακολουθούσε  τα οποία ποτέ δεν χτίστηκαν, το επιθετικό real estate του Μπάμπη Βωβού απλώνει μια γυάλινη πόλη στο παρελθόν. Μια γυάλινη πόλη που δεν χτίζεται οριζόντια σαν τις άλλοτε πόλεις, αλλά κάθετα, σαν μια πομπώδης χειρονομία προς τον ουρανό. Πόλη κάθετη, άκαμπτη που δεν τρίζει, ορθωμένη σαν γυάλινη στύση στο σώμα της άλλης πόλης. Άξονας κάθετος που τέμνει τον ορίζοντα και το έδαφος, το περπάτημα, το τρέξιμο, την καθημερινότητα: ‘’δεν λύγιζε, όχι, στεκόταν τελείως άκαμπτη , εκεί, στάση καθόλου ερωτική, ντούρα να την φοβάσαι’’ έλεγε ο Σελίν κοιτάζοντας για πρώτη φορά τη Νέα Υόρκη. Και η Βωβούπολη, μια μακρινή ξαδέρφη από την επαρχία με μητρική της γλώσσα τα σπαστά αγγλικά και επίσημη γραφή της τα greeklish…

Η χλωρίδα του γυαλιού μεταμορφώνει το φως σε αντανάκλαση, τον ήλιο σε κακόγουστη διακόσμηση. Τα γυάλινα κτήρια του Μπάμπη  Βωβού στέκουν ανάμεσα στην ανατολή του ήλιου και την Δύση του, περιφρονούν το σκοτάδι μέσα από έναν τεχνητό φωτισμό ή δανειζόμενα από τις κιλοβατώρες των λεωφόρων. Δεν στεγάζουν κατοικίες αλλά υπηρεσίες, εξυπηρετήσεις, ταχύτητα. Και στην κορυφή τους πιασμένα λίγα σύννεφα κουρελιασμένα.

Μια πόλη -χαλασμένο χαμόγελο που μασάει χορτάρι και φτύνει τσιμέντο. Μια πόλη πρόφαση για να στηθεί ένα όνομα ψηλά πάνω από τους δρόμους που εμείς διασχίζουμε ανώνυμοι. Babis Vovos: όνομα γραμμένο με το εξωτικό κύρος και τον επαρχιώτικο μικρομεγαλισμό των λατινικών χαρακτήρων. Babis: υποκοριστικό που παραπέμπει σε ανώδυνη λαϊκότητα γραμμένο στα λατινικά ενός στρεβλού κοσμοπολιτισμού. Greeklish ορθωμένα επιθετικά στο Αττικό ορίζοντα, σαν βέβηλο χάραγμα καλοκαιρινών παραθεριστών πάνω σε αρχαία μνημεία σε ένα ξεχασμένο τοπίο. Ένα Εγώ από οπλισμένο σκυρόδερμα, άοπλο τώρα στην αμηχανία της πτώσης του.

Η γυάλινη πόλη, πόλη-καθρέφτης μας παραχώρησε για χρόνια ένα διαστρεβλωμένο είδωλο. Κάποιοι είδανε στον καθρέφτη την Ελλάδα που ονειρεύονταν, κάποιοι άλλοι το σημείο στο οποίο φοβούνταν πως θα καταλήγαμε.  Μα ίσως τελικά οι δικαστικές εκβάσεις να μην έχουν και τόση μεγάλη σημασία. Τα κτήρια του Babis Vovos θα στέκουν εκεί με το ύψος τους να γίνεται το μέτρο με το οποίο θα μετράμε την υπερβολή και την εξωστρέφεια, τον μιμητισμό και την αμετροέπεια μιας εποχής που πέρασε. Και ενώ οι λέξεις λιγοστεύουν, από το μέσα δωμάτιο ένα κομμάτι του Nick Cave -το ‘’Straight to you’’- προσφέρει τους πρώτους του στίχους με μπερδεμένη σειρά: ‘’Αυτή είναι η εποχή του μεγάλου χαλασμού/ τώρα τα χελιδόνια ακονίζουν τα ράμφη τους/ και οι πύργοι από ελεφαντόδοντο καταρρέουν ‘’

(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)